حٰمٓ

۟ۚۛ

حم (حا. میم).

سوگند به کتاب روشنگر.

بی‌گمان ما آن را در شب مبارک (و فرخندۀ قدر) نازل کردیم، بی‌شک ما (همواره) هشدار دهنده بوده‌ایم.

در آن شب هر امر با حکمت (و استواری) فیصله (و تدبیر) می‌شود [ آنچه از روزی و عمر و مصیبت، برای انسان‌ها فیصله شده است، و در لوح محفوظ ثبت است، به فرشتگان سپرده می‌شود. (تفسیر ابن کثیر).].

فرمانی از جانب ما (بود)، بی‌گمان ما فرستندۀ (آن) بوده‌ایم.

رحمتی است از سوی پروردگارت، بی‌گمان او ست که شنوای داناست.

پروردگار آسمان‌ها و زمین و آنچه در میان آن دو است، اگر شما یقین دارید.

هیچ معبودی (به حق) جز او نیست، زنده می‌کند و می‌میراند، پروردگار شما و پروردگار پدران نخستین شماست.

بلکه، آن‌ها در شک اند (و) بازی می‌کنند.

پس (ای پیامبر) منتظر روزی باش که آسمان دودی آشکار (پدید) آورد.

که (تمام) مردم را فرا می‌گیرد، این عذابی دردناک است.

(آنگاه کافران می‌گویند:) «پروردگارا! (این) عذاب را از ما برطرف کن، بی‌گمان ما ایمان می‌آوریم».

چگونه (و از کجا) پند می‌پذیرند در حالی‌که پیامبر روشنگر برایشان آمد!