اِنَّاۤ

اَرْسَلْنَا

نُوْحًا

اِلٰی

قَوْمِهٖۤ

اَنْ

اَنْذِرْ

قَوْمَكَ

مِنْ

قَبْلِ

اَنْ

یَّاْتِیَهُمْ

عَذَابٌ

اَلِیْمٌ

۟

بی‌گمان ما نوع را به سوی قومش فرستادیم، (و گفتیم): «قوم خود را پیش از آن که عذاب دردناک به سراغشان آید، هشدار ده (و بترسان).

(نوح) گفت: «ای قوم! همانا من برای شما بیم‌دهندۀ آشکاری هستم.

که الله را پرستش کنید و از او بترسید، و مرا اطاعت کنید.

(پس اگر چنین کردید، الله) گناهان شما را می‌آمرزد، و شما را تا زمان معینی مهلت می‌دهد، زیرا هنگامی‌که اجل الهی فرا رسد تأخیر نخواهد داشت، اگر می‌دانید».

و نوح (پس از نهصد و پنجاه سال نصیحت‌گری و دعوت) گفت: پروردگارا! به راستی که من قوم خود را شب و روز (به ایمان) دعوت کردم.

اما دعوت من (در حق آنان چیزی) جز گریز نیفزود.

و من هرگاه آن‌ها را دعوت کردم تا تو آنان را بیامرزی انگشتان‌‌شان را در گوش‌هایشان فرو کردند و لباس‌هایشان را (به خود) پیچیدند، و (در مخالفت) اصرار (و پا‌فشاری) کردند و به شدت گردن کشی و تکبر نمودند.