اِنَّاۤ

اَرْسَلْنَا

نُوْحًا

اِلٰی

قَوْمِهٖۤ

اَنْ

اَنْذِرْ

قَوْمَكَ

مِنْ

قَبْلِ

اَنْ

یَّاْتِیَهُمْ

عَذَابٌ

اَلِیْمٌ

۟

Ne e dërguam Nuhun e populli i vet (dhe i thamë): “Tërhiqja vërejtjen popullit tënd para se ata t’i godasë dënimi i rëndë!”

Ai tha: “O populli im, unë jam i dëruar te ju, jam i qartë.

Adhuronie All-llahun, kini frikë prej Tij dhe mua më dëgjoni.

Ai u falë juve nga mëkatet tuaja dhe ua vazhdon jetën deri në një afat të caktuar (pa u dënuar), e kur të vijë afati i caktuar prej All-llahut, ai nuk shtyhet për më vonë, nëse jeni që e dini”.

Ai tha: “O Zoti im, unë e thirra popullin tim natën e ditën.

Por thirrja ime vetëm ua shtoi ikjen.

Dhe sa herë që unë i thirritja ata për t’u falur Ti mëkatet, ata i vënin gishtat e tyre në veshë dhe e mbulonin kokat me teshat e tyre dhe vazhdonin në atë të tyren me një mendjemadhësi të fortë.