هَلْ

اَتٰی

عَلَی

الْاِنْسَانِ

حِیْنٌ

مِّنَ

الدَّهْرِ

لَمْ

یَكُنْ

شَیْـًٔا

مَّذْكُوْرًا

۟

یقیناً زمانی طولانی بر انسان گذشت که چیزی (مهم و) قابل ذکر نبود.

به راستی ما انسان را از نطفۀ مختلطی آفریدیم، او را می‌آزماییم، پس او را شنوای بینا قرار دادیم.

همانا ما راه را به او نشان دادیم خواه سپاس‌گزار باشد یا ناسپاس.

به راستی ما برای کافران زنجیرها و غل‌ها و آتش سوزان مهیا کرده‌ایم.

بی‌گمان نیکوکاران (در بهشت) از جامی می‌نوشند که آمیزه‌اش کافور است.