لَوْلَاۤ

اِذْ

سَمِعْتُمُوْهُ

ظَنَّ

الْمُؤْمِنُوْنَ

وَالْمُؤْمِنٰتُ

بِاَنْفُسِهِمْ

خَیْرًا ۙ

وَّقَالُوْا

هٰذَاۤ

اِفْكٌ

مُّبِیْنٌ

۟

چرا هنگامی‌که این (تهمت) را شنیدید، مردان و زنان مؤمن نسبت به خود گمان خیر نبردند، و نگفتند: این تهمتی (بزرگ و) آشکار است.

چرا چهار شاهد بر آن نیاوردند؟! پس چون گواهان را نیاوردند، آنان در نزد الله دروغگویانند.

و اگر فضل الله و رحمت او در دنیا و آخرت نبود، قطعاً در آنچه به آن پرداختید، عذاب (سخت و) بزرگی به شما می‌رسید.

زمانی که آن (شایعه) را از زبان یکدیگر می‌گرفتید، و با‌ دهان خود سخنی می‌گفتید که به آن علم (و یقین) نداشتید، و آن را سهل (و کوچک) می‌پنداشتید در حالی‌که آن نزد الله بسیار بزرگ است.

چرا هنگامی‌که آن را شنیدید؛ نگفتید: «ما حق نداریم که آن (سخن) را بر زبان آوریم، (الهی) تو منزهی! این بهتان بزرگی است؟!».