وَالْعٰدِیٰتِ

ضَبْحًا

۟ۙ

سوگند به اسب‌های دونده که نفس زنان (به‌سوی میدان) پیش می‌رفتند.

و سوگند به اسب‌هایی که (در اثر اصطکاک سم‌شان با سنگ‌ها) جرقۀ (آتش) ایجاد کردند.

باز سوگند به اسب‌های که در صبحگاهان (بر دشمن) یورش برند.

پس در آن هنگام گرد و غبار بر انگیرند.

آنگاه به میان جمع (سپاه دشمن) در آیند، (و آن‌ها را محاصره کننده).

محققاً انسان در برابر (نعمت‌های) پروردگارش بسیار ناسپاس است.

و بی‌گمان او بر این (ناسپاسی) گواه است.

و همانا او علاقۀ فراوان و شدیدی به مال دارد.

آیا او نمی‌داند که چون آنچه در گور‌هاست، (همه زنده و) برانگیخته شوند؟

وآنچه در سینه‌هاست (همه) آشکار گردد.

یقیناً در آن روز پروردگارشان به (وضع و حال) آن‌ها کاملاً آگاه است.