اِذْ
جَآءَتْهُمُ
الرُّسُلُ
مِنْ
بَیْنِ
اَیْدِیْهِمْ
وَمِنْ
خَلْفِهِمْ
اَلَّا
تَعْبُدُوْۤا
اِلَّا
اللّٰهَ ؕ
قَالُوْا
لَوْ
شَآءَ
رَبُّنَا
لَاَنْزَلَ
مَلٰٓىِٕكَةً
فَاِنَّا
بِمَاۤ
اُرْسِلْتُمْ
بِهٖ
كٰفِرُوْنَ
۟
3
[ إِذْ جَاءَتْهُمُ الرُّسُلُ مِنْ بَيْنِ أَيْدِيهِمْ وَمِنْ خَلْفِهِمْ ] كاتێك كه‌ پێغه‌مبه‌رانیان بۆ هات له‌ شاره‌كانی پێش و پاشیانه‌وه‌ [ أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا اللَّهَ ] كه‌ پێیان وتن: عیباده‌تی هیچ كه‌س و شتێك مه‌كه‌ن جگه‌ له‌ زاتی پیرۆزی (الله) كه‌ تاك و ته‌نهاو بێ هاوه‌ڵه‌و هه‌ر ئه‌و شایه‌نی په‌رستنه‌ [ قَالُوا لَوْ شَاءَ رَبُّنَا لَأَنْزَلَ مَلَائِكَةً ] ئه‌وانیش وتیان: ئه‌گه‌ر خوای گه‌وره‌ ویستی لێ بوایه‌ ئه‌وه‌ مه‌لائیكه‌تێكی به‌ پێغه‌مبه‌ر ئه‌نارد نه‌ك مرۆڤ [ فَإِنَّا بِمَا أُرْسِلْتُمْ بِهِ كَافِرُونَ (١٤) ] وتیان: ئه‌وه‌ی كه‌ ئێوه‌ی پێ نێردراون له‌ یه‌كخواپه‌رستی و ئیمان هێنان ئێمه‌ پێی كافرین و باوه‌ڕتان پێ ناكه‌ین، چونكه‌ ئێوه‌یش وه‌كو ئێمه‌ مرۆڤن.