حَتّٰۤی
اِذَا
اسْتَیْـَٔسَ
الرُّسُلُ
وَظَنُّوْۤا
اَنَّهُمْ
قَدْ
كُذِبُوْا
جَآءَهُمْ
نَصْرُنَا ۙ
فَنُجِّیَ
مَنْ
نَّشَآءُ ؕ
وَلَا
یُرَدُّ
بَاْسُنَا
عَنِ
الْقَوْمِ
الْمُجْرِمِیْنَ
۟
[ حَتَّى إِذَا اسْتَيْأَسَ الرُّسُلُ وَظَنُّوا أَنَّهُمْ قَدْ كُذِبُوا جَاءَهُمْ نَصْرُنَا ] به [ كُذِّبُوا ] ده‌خوێنرێته‌وه، واته: تا پێغه‌مبه‌ران بێئومێد بوون له ئیمان هێنانى قه‌ومه‌كه‌یان، وه گومانیان بردووه كه به درۆ زانرابێتن له‌لایه‌ن خه‌ڵكیه‌وه، وه به [ كُذِبُوا ] ده‌خوێنرێته‌وه، واته: تا پێغه‌مبه‌ران بێئومێد بوون و دڵنیا بوون كه قه‌ومه‌كه‌یان به درۆیان زانیون و ئیمانیان پآ ناهێنن، یاخود خه‌ڵكه‌كه گومانی ئه‌وه‌یان بردووه كه پێغه‌مبه‌ره‌كه درۆیان له‌گه‌ڵدا ده‌كات كه ئه‌ڵێ خوای گه‌وره سزاتان ئه‌دات له‌و كاته‌دا سه‌ركه‌وتنی ئێمه‌یان بۆ هاتووه [ فَنُجِّيَ مَنْ نَشَاءُ وَلَا يُرَدُّ بَأْسُنَا عَنِ الْقَوْمِ الْمُجْرِمِينَ (١١٠) ] ئه‌وه‌ی كه ویستمان لێ بێت ڕزگاری ئه‌كه‌ین وه هیچ كه‌سێك سزای ئێمه ناگه‌ڕێنێته‌وه له كه‌سانی هاوبه‌شبڕیارده‌رو تاوانبار.